Angst of vertrouwen?

Waardoor laat jij je leiden?

Het verlangen was er al een tijdje. Meer dan een jaar. Mijn vriendin had het vuurtje aangewakkerd. Vanaf het moment waarop zij haar rugzak over haar schouders gooide, bepaalde zij haar dagindeling. Ze stopte als ze wilde stoppen, ze ging van het pad af als ze van het pad af wilde, ze sprak met iedereen die ze tegenkwam en ze liep zo ver als ze zelf wilde. Rugzak op, slaapzak mee, lichtgewicht tent en het minimale aan kleding en overige zaken. Als ze thuis kwam, was ze vol van haar tocht. En ik luisterde met een soort van verlangen. Het leek me wel wat. Zou ik dat ook durven?

Angst weerhoudt veel mensen om iets in gang te zetten. Ik hoor het veel in mijn praktijk. Want wat als het niet lukt, wat als er iets gebeurt, wat als iemand het stom vindt, wat als ze me raar vinden? Berthold Gunster van Omdenken schreef daar een mooi boek over: "Ja-maar, wat als alles lukt?" Als we altijd maar in onze veilige comfortzone blijven, vindt er nooit verandering plaats. Dus ja, iets nieuws proberen is spannend en de hele wereld kan er iets van vinden. Maar uiteindelijk gaat het erom dat jij weet waar je een kriebel van in je buik krijgt, waar jij van gaat stralen. Jouw stukje levenskracht, jouw vitaliteit.

Die vriendin van mij, die straalde als ze thuiskwam. En daarmee werd ze een inspiratiebron voor mij. Afgelopen weekend nam ik een besluit. Ik bekeek onze kampeerspullen. Alles was in huis, behalve het lichtgewicht tentje. En een lichtgewicht slaapzak, maar ik besloot niet moeilijk te doen: een slaapzak is een slaapzak. Dat lichtgewicht tentje vond ik bij de Decathlon. Trots liet ik het thuis zien. De familie wist nog niet zo goed wat ze er mee aan moest. Het lukte me om het tentje redelijk snel in de tuin op te zetten. Dat gaf vertrouwen.

"Ik kan alleen nog maar donderdag en vrijdag," zei ik peinzend. Maandag en dinsdag heb ik een aantal cliënten en woensdag start school weer voor me. Ik keek op de buienradar en luisterde naar het weerbericht. De voorspelling was niet heel erg zonnig. Een paar regen- en onweersbuien zouden de komende dagen overtrekken. Regen kan ik hebben, bedacht ik me. Onweer zie ik niet zitten. Toch hakte ik de knoop door. Donderdag en vrijdag zou ik gaan wandelen en ik zou mijn nieuwe tent uitproberen.

 Ik zocht een overzichtelijke route in de buurt. Als ik halverwege spijt zou krijgen, kon ik vanaf elke willekeurige plek met openbaar vervoer weer snel thuis zijn. Het werd de Westfriese Omringdijk route . Ik besloot in Hoorn te starten en van daaruit twee etappes te lopen. De eerste etappe zou me van Hoorn naar Ursem leiden en de tweede route van Ursem naar Alkmaar. Vanuit Alkmaar kon ik dan doorlopen naar Limmen, zo was het idee. Op woensdagavond lag ik toch nog te woelen in mijn bed. Iets van angst speelde op. En oude overtuigingen: kon ik dit wel doen als vrouw alleen? Wat als... Ik liet de gedachtes voorbij fietsen en viel in een rusteloze slaap.

Op donderdagochtend stapte ik om 09.15 uur op de bus naar Alkmaar, waar ik de trein naar Hoorn nam. In Hoorn aangekomen, besloot ik eerst ergens een cappuccino te halen. Terwijl ik op een bankje in de zon van de koffie genoot, zag ik het eerste merkteken van de route: een geel/oranje bordje wees me de weg naar het startpunt. Ik wandelde voortvarend door Hoorn. De winkels liet ik verder links liggen, mijn rugzak was al zwaar genoeg. Een strandje dat naar mijn idee vrij nieuw was, bracht verwarring. Ik liep verkeerd en werd tegengehouden door hekken. Dat betekende dat ik het stuk weer terug moest lopen. 10 minuten heen, betekent ook weer 10 minuten terug. Met de benenwagen gaat alles langzamer. Gelukkig was ik nog vol met energie, bleef ik positief en nam ik mijn verlies. Tot aan Grosthuizen ging het goed. Daarna ging het regenen. En regenen... en regenen! Steeds harder vielen de regendruppels. Door mijn regenjas heen, voelde ik mijn armen langzaamaan nat worden. En de korte broek waarvan ik de afritspijpen in mijn rugzak had gedaan, werd zo nat dat ik ging twijfelen. Ging ik dit nog een hele middag volhouden? Een opmerking van Ray of Dai van Kamp van Koningsbrugge schoot door me heen:" Met miepen en griepen komen we nergens." Ik moest glimlachen.

Ik besloot te schuilen bij de ingang van een kerk. Buienradar beloofde dat het over 20 minuten droog zou zijn. Ik wachtte geduldig. Inmiddels had ik ontdekt dat er na 600 meter een eetcafé zou zitten. Ik besloot het er op te wagen. Het was nog niet helemaal droog, maar daar zou ik wel droog zitten en ik zou wat kunnen eten.

Verrast stapte ik de drempel van Eetcafé Les Deux Ponts binnen. Het was er hartstikke druk! Bijna alle tafels zaten vol. Een vriendelijke serveerster wees me een tafeltje. "Even opdrogen?" vroeg ze medelevend. Enigszins beschaamd nam ik plaats. Ik zag hoe een straaltje water zijn weg over de grond vond. Ik bestelde een broodje Beemsterkaas met mosterdsaus en eiersalade en dat smaakte prima. Buiten zag ik de regen verdwijnen. Dat moedigde me aan om toch weer verder te gaan. Als het in Ursem nog zou regenen, zou ik de bus naar huis nemen, zo nam ik ineens het besluit.

Hoe dat verder afliep? Je leest het in volgende blog: Geen afleidingen, wel inspiratie.

In de tussentijd hoop ik dat je maar veel nieuwe dingen mag uitproberen! Dat je uitvindt waar jij van gaat stralen en dat je daarmee de wereld een stukje mooier mag maken. En als je al tijden twijfelt om een bepaalde stap te nemen en je weet niet goed wat jou tegenhoudt: inzicht kun je krijgen tijdens een coachgesprek. Een afspraak maak je via het contactformulier.

Meer over mijn aanbod via: Aanbod

Met stralende groet,

Karin de Graaf